Vorig jaar oktober kwam het eerste hoofdstuk van de online blogcursus van Stralend Schrijven in mijn mailbox. Enthousiast ging ik aan de slag. Doelen stellen, ideeën opschrijven; mijn enthousiasme groeide alleen maar.
Van enthousiast naar angstig
Totdat… het hoofdstuk kwam waarin de blog geschreven moest worden. Ik wist dat het hoofdstuk ‘delen’ niet ver weg was. Ineens was mijn enthousiasme als sneeuw voor de zon verdwenen. Het enthousiaste gevoel was omgeslagen in een angstig gevoel. Doen betekent dat anderen het gaan lezen. En ja, die kunnen daar feedback op geven. Dat klinkt nog netjes en aardig, maar in mijn hoofd betekent dat genadeloos kritiek! Afgebrand worden. Met andere woorden: fout, je bent fout. Nu weet ik wel beter, maar het gevoel zegt iets anders. En daar loop ik heel graag, heel ver voor weg.. al maanden 😉
Verhalen delen
Nu weet ik dat ik hierin niet de enige ben. De kinderen in mijn praktijk lopen er geregeld tegenaan. Op een avond komt een veertienjarige jongen in mijn praktijk. School is niet iets waar hij nog iets voor wil doen. Het is een zinloze bezigheid. Hij is moe en heeft geen energie om zich in te zetten. Hij heeft niet voor de eerste keer hulp en hij verwacht van mij dus ook niet zo veel.
Ik laat hem weten dat ik benieuwd ben naar zijn verhaal. Zijn verhaal delen wil hij dan nog wel. We leggen een grote rol papier op de tafel en hij schrijft wat hij vertelt ook op. Zo komen we op het onderwerp fouten maken. Daar heeft hij een hekel aan.
Gevolgen van een ervaring
We gaan herinneringen ophalen en hij vertelt dat zijn moeder hem vertelde over een voorval toen hij 1 1/2 jaar was. Hij was gevallen en in plaats van direct op te staan, had hij eerst goed om zich heen gekeken. Ik vraag hem waarom hij dat gedaan zou hebben. “Ik deed iets fout wat niet had gehoeven, ik keek of anderen het ook hadden gezien.” Hij wist dat hij het kon en toch ging het fout. Dit viel hem van zichzelf tegen. Het levert een gevoel van schaamte op.
Ineens vielen er bij hem kwartjes; steeds jezelf tegenvallen. In je hoofd het perfecte plaatje, maar ervaren dat het niet altijd volgens verwachting gaat. Het steeds om je heen kijken of anderen het ook zien, steeds in goed of fout denken. Wat kost dat een energie. Het zorgt er bij hem voor dat hij niet al te veel onderneemt. Het kan mis gaan. De schaamte van toen voel je dan steeds weer. Hij hoort van anderen dat hij het echt wel kan, maar dat zeg niet alles. Hij heeft hier tenslotte ervaring in. Deze ontdekking is voor hem een startpunt. Inzicht en begrip voor hemzelf.
Aan de slag
Tja daar zit je dan. In mijn mailbox is het laatste hoofdstuk van de blogcursus al weken geleden gevallen. En nog geen blog. De jongen is aan de slag gegaan, zet zich weer in voor school. Hij weet nu dat leren omgaan met fouten iets is waar je zelf iets aan kan doen. Waar kijk je naar? Goed of fout? Of naar je inzet, ongeacht wat er uit komt? Ga je op zoek en probeer je manieren uit om je taken aan te pakken? Of stop je direct als iets niet lukt? Het zal niet in 1 keer goed gaan.
Wat doe ik daarmee? Ik ga het bloggen aan. Ik zie vaak mooie blogs voorbij komen. Het ideale plaatje zit in mijn hoofd. Ik weet dat ik dit niet zomaar ga bereiken, ik zal fouten maken. Maar ik ga het wel doen. Waarom? Volgens de jongen moeten verhalen gedeeld worden. “Ik wens niemand toe dat ze door moeten maken wat ik doormaakte.”
Wil jij ook leren van de verhalen van kinderen? Schrijf je in en je krijgt bij elke nieuwsbrief een nieuw verhaal.
