Mijn dochter heeft lastige jaren achter de rug binnen het onderwijs. Nou ja achter de rug? Het is nog steeds geen liefde tussen school en mijn dochter. Zij heeft zo haar eigen ideeën over onderwijs. Thuis heeft dat veel strijd opgeleverd. Het leven was voor haar niet fijn. Thuis niet, op school niet. Wat is contact houden, verbinding blijven zoeken met elkaar dan van groot belang. Steeds blijven delen wat er in je omgaat. Steeds ook grenzen aan geven. Van haar kant, van mijn kant.
Zo gaat ze, na veel gespijbel weer dagelijks naar school. Dat is een grote stap. De stap was zo groot dat huiswerk maken daarnaast te veel was. Dit hebben we geaccepteerd. Ik begreep het maar al te goed. Stap voor stap was mijn motto geworden. Niet alles tegelijk willen. Haar tempo volgen. En kijken wanneer er weer een stap bij kan. En ja die kwam.
Ze wilde toch wel graag over. Niet nog langer in het schoolsysteem blijven. Ze begon weer wat huiswerk te maken. Daarnaast begon ze haar creativiteit weer in te zetten. Of ik schilderspullen wilde kopen, of ik dit…, of ik dat….
Of zij dan niet even een baantje kon zoeken. Nee dat kon niet. En daar ontplofte bij mij de bom. “Je kan best werken, dan eerst maar iets wat je niet fijn vindt.” Om nu van mij steeds geld te vragen waar ze eigenlijk zelf voor kon gaan werken. Voordat ik het wist stond ik in de preekstand.
En daar ontplofte de bom bij haar. Tranen van frustratie: “Als ik ook nog werk moet doen wat niet bij mij past hoe moet ik het dan volhouden! Ik zoek juist iets naast school waardoor ik het op school volhoud!”
En zo kan je ineens blij zijn met bommen die ontploffen. Het gaf mij informatie over wat er in haar omgaat. Hoe zij bezig is om de balans in haar leven tot stand te brengen waardoor zij kan komen waar zij graag wil komen.
Dat baantje gaat er echt wel een keer van komen.
Drie keer raden wat ik na dit gesprek eerst gedaan heb..
